پل ورزنه آخرین پل تاریخی بر بستر زاینده رود است. برخی شالوده اولیه آن را به دوران دیلمیان و سلجوقیان نسبت داده و سازنده آن را شخصی بنام سیف الله اردکانی می‌دانند و برخی عقیده دارند که به دستور شاه سلیمان صفوی و با معماری «محمد شفیع ورزنه ای» وزیر دارالعباد یزد در سال ۱۰۶۵ خورشیدی ساخته شده است. در دهه ۵۰ خورشیدی، بدنه، معبر و آب برهای پل ورزنه به صورت جزیی مورد مرمت قرار گرفته است. این پل از جنس سنگ، آجر و ساروج، با ۱۰ دهانه و ۱۱ پایه و ارتفاع آن ۶ متر و طول ۷۰ متر و عرض ۷ متر است. این پل در دو مرحله ساخته شده است. در مرحله اول قسمت جنوبی آن با هفت دهانه و در مرحله بعدی قسمت شمالی با سه دهانه، احتمالا در حدود بیش از یک قرن پیش، ساخته شده است که به این ترتیب شیوه ساختمان آن (چه در نحوه آجر چینی ها و چه در شکل و ابعاد آب بر ها و میل راهنماها) در دو قسمت تفاوت چشمگیری دارد. پل ورزنه تا حدود ۳۰ سال پیش محل عبور خودروهای سنگین بود و اکنون در ضلع شرقی و غربی آن دو پل بتنی ساخته شده است.