مسجد جامع ندوشن مسجدی نسبتا بزرگ با ایوان تابستانی و گرم‌خانه زمستانی است که در مرکز شهر ندوشن قرار دارد. پوشش سقف گرم‌خانه به صورت طاق و تویزه است و قوس‌هایی با قد پای نه چندان بلند به‌همراه نیم طبقه در طرفین محراب و در طول گرم‌خانه قرار دارند. دو ستون سنگی به ارتفاع دو متر در طرفین محراب و دو ستون دیگر به قرینه در مدخل گرم‌خانه جای گرفته‌اند. کتیبه‌ای گچی که روی آن سوره جمعه درج شده است، پای تویزه‌ها و پیرامون گرم‌خانه جلب توجه می‌کند. حسینیه در مقایسه با مسجد، قدمت و اهمیت کمتری دارد؛ اما در مجموع هر دو بنای مسجد و حسینیه اثری همگون را به دست می‌دهد. قرآن‌های خطی در همین قسمت و در انباری کوچک به همراه منبر معروفش نگهداری می‌شوند. مسجد دارای مناره‌ای به ارتفاع ۲۰ متر است که در دوره صفویه به آن اضافه کرده‌اند. این مناره ۶۰ پله‌ای با نمایی آجری و گلدسته آجر لعابدار هنرنمایی می‌کند و هنگام اذان و مراسم وداع آخر ماه مبارک رمضان از آن استفاده می‌شود. منبر کهن و زیبای مسجد نیز با چوب گردو ساخته شده و هنرهای منبت، معرق و گره چینی در تزیین آن به کار رفته است. تاریخ کنده‌کاری شده روی سرلوحه آن، زمان ساختش را جمادی الاول ۵۴۶ هجری قمری (شهریور ۵۳۰ هجری شمسی) نشان می‌دهد. این منبر نزدیک به ۹ سده پیشینه دارد. مسجد جامع ندوشن در تاریخ ۲۰ آبان ۱۳۷۷ با شماره‌‌ی ثبت ۲۱۵۰ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.