این اثر در تاریخ ۱۱ دی ۱۳۸۰ با شمارهٔ ثبت ۴۵۲۸ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. از آثار تاریخی دوره قاجاریه است که در کیلومتر ۷ جاده شیراز به بوشهر در سمت چپ بر روی یک رودخانه کوچک واقع گردیده. این پل از نظر موقعیت راه به کاروانسرای چنارراهدار منتهی میشه. این پل به صورت یک دهانهای بر روی بستر صخرهای با استفاده از مصالح سنگ، ساروج، گچ و آجر ساخته گردیده است. بخشهایی از پل که با آب در ارتباط است، از سنگ و ساروج ساخته گردیده و در قسمتهای دیگر مصالح غالباً سنگ و گچ میباگردید. دهانه پل در پایین تا ارتفاع ۴۰/۲ متری از سنگهای تراش خورده و ساروج ساخته گردیده است. سنگهای زیرین بزرگتر و سنگهای فوقانی کوچکتر استند. دهانه طاق از آجر ساخته گردیده است. ابعاد این آجرها ۵×۲۰×۲۰ سانتیمتر است. طاق دهانه تیزدار بوده و روش آجرچینی آن رومی است. بخشی از لایه روی آجر چینی پوسته کرده و لایه زیرین به روش ضربی آجرچینی گردیده است. در مجموع طول این پل ۵۲ متر و عرض آن ۷۰/۵ متر میباگردید. در دو طرف پل جانپناهی به ارتفاع تقریبی ۱ متر و ضخامت ۷۰ سانتیمتر ساخته گردیده است. ارتفاع طاق ۶ متر و عرض دهانه پل ۱۰/۷ متر میباگردید. این پل در بخش ورودی خود دارای موجشکن است. در مجاورت این پل در بخش غربی یک سازه سنگ و گچی طاقدار وجود دارد که احتمالاً با پل اصلی در ارتباط بوده است.از این پل در حال حاضر به عنوان محل عبور عشایر کوچرو استفاده میشود. از خصوصیات بارز این اثر استفاده از آجر و سنگ به صورت توأم برای ساخت پل بوده است. این پل عنصر تزیینی خاصی ندارد و تنها طاق آجری موجود کمی به آن جنبه تزیینی کاربری داده است.