مسجد جامع بابل

بر اساس نوشته تاریخ طبرستان، بنای ااماه آن در سال ۱۶۰ ه- . ق به دست مازیاربن قارن بنا گردیده است . این مسجد بارها به ویژه در دوره صفوی بازسازی گردیده و در دوران فتحعلی شاه قاجار، بعد از خرابی در اثر زلزله، به فرمان او در سال ۱۲۲۵ه-. ق و به مباشرت میرزا محمد شفیع صدراعظم، توسط محمدحسین- متاما بنا - دوباره بنا گردیده است . بنای کنونی مسجد، باقیمانده آثار دوره قاجاریه و تعمیرات و مرمت هایی است که بعدها صورت گرفته است . مسجد دارای دوسر در ورودی شرقی وغربی است که به دو فضای هشتی مانند راه دارند . بالای سردرغربی، آیات و عباراتی بر خشت های کاشی به تاریخ ۱۲۳۰ ه-.ق نوشته اند . صحن مسجد به صورت شرقی و غربی قرار گرفته و در اطراف آن ، ایوان و شبستان هایی است که دهنه های رو به صحن دارند . شبستان اصلی مسجد، در ضلع جنوبی به ابعاد ۱۲×۳۳ متر قرار دارد و با کمک گنبدهای بزرگ و کوچک، طاق ها، جرزها و ستون های پوشش یافته است . در میانه شبستان رو به صحن، ایوانی است که امروزه دهنه آن با پنجره فلزی مسدود گردیده است . درغرب شبستان، محراب قدیمی، و در ضلع جنوبی آن، دو محراب کابا کلاساری جدید قرار دارد . محراب قدیمی، نیمه خراب است و خشت کاشی های آن به هم ریخته است . بر متن و اطراف محراب، کتیبه هایی کابا کلاساری و گچبری گردیده است . بر پاکار طاق ایوان در سه ضلع، اشعاری از فتحعلی خان صبا- ملک الشعرای وقت- به تاریخ ۱۲۲۷ ه-. ق نوشته اند .