کافه عمو کاظم

قصه عمو کاظم می‌گن سال‌ها پیش، پایین همین درخت گردوی پیر کنار رودخونه، پیرمردی بود به اسم عمو کاظم. هر روز صبح، قبل از اینکه آفتاب از لابه‌لای شاخه‌های بلند و کوه بالا بیاد، سماورش رو روشن می‌کرد، قوری چای لب‌دوزی‌شده‌اش رو می‌ذاشت رویش و برای رهگذرها چای می‌ریخت. مسافرهایی که از جاده می‌گذشتن، با بوی نون تازه و قروت عمو کاظم می‌ایستادن، روی سکوهای چوبی می‌نشستن و قصه‌هایش رو گوش می‌کردن. می‌گن قهقهه‌ها و صدای سنتورش تا دل کوه می‌رفت و رودخونه هم باهاش هم‌صدا می‌شد. عمو کاظم همیشه می‌گفت: «آدم باید جوری پذیرایی کنه که وقتی مهمون رفت، دلش پیشت جا بمونه.» حالا سال‌ها بعد، همون‌جا، با همون هوا و همون بوی نون، کافه عمو کاظم دوباره زنده شده؛ اینجا همون‌جاست که میشه نشست، چای داغ خورد، صدای آب رو شنید، و شاید قصه تازه‌ای شروع کرد... 🌿 کافه عمو کاظم زشک؛ جایی دنج کنار رودخونه و آبشار. اینجا می‌تونی بلال و چای زغالی داغ، هات‌داگ، قارچ زغالی رو با نوشابه و دوغ آبعلی تگری امتحان کنی. قلیون روی سکوهای دنج حال و هوای خاصی داره. بزودی بال و پاچین و بستنی و قهوه هم به منوی ما اضافه میشه!